Erfgoedelement: Museum de Schuur

Houdt de coronacrisis jou ook in een financiële wurggreep? Dan heeft de overheid jou misschien ook een duwtje in de rug gegeven. Ook in de 19de eeuw ging de overheid op zoek naar middelen om lokale producenten te ondersteunen, al hing veel af van de lokale besturen.  
Zo’n 200 jaar geleden begon men in deze streken grote delen van de polders met wijnen te beplanten.  Voor een deel van de lokale bevolking betekende de teelt en verwerking van wijmen, bestemd voor de mandenmakerij, een belangrijke aanvulling op hun kostwinning. Het ontschorsen van de wijmen werd uitgevoerd door een vijfentwintigtal jongens en meisjes. Ze verdienden hiermee een stuiver per bussel. Hierna werden de wijmen te drogen gelegd in speciale schuren. Er was echter niet genoeg plaats om deze wijmen te drogen in Bazel. Daarom nam Philippe Louis Vilain XIII - de toenmalige burgemeester van Bazel - rond 1850 het initiatief om een extra schuur te bouwen. De schuur is opgetrokken uit een combinatie van houten wanden en steen. Het dak bestaat uit Boomse pannen, onder deze pannen is een laag riet aangebracht die dienst doet als isolatie.  
De wijmenteelt is allang uit de polders verdwenen. Op dit moment wordt de schuur niet meer gebruikt om wijmen te laten drogen. Na de Tweede Wereldoorlog ging de wijmenteelt sterk achteruit. Tal van gebruiksvoorwerpen die tot dan toe werden gemaakt van wijmen werden voortaan vervaardigd in kunststoffen, licht hout of triplex. De uitbaters van de schuur probeerden er zo weinig mogelijk te veranderen. Zo tref je binnenin nog de authentieke palen aan die geïnstalleerd werden door Zwitserse vaklui. De historische schuur werd door hen ingericht als landbouwmuseum. 
Een bezoekje aan de schuur geeft je een unieke kijk op het verleden en een stukje geschiedenis dat zeker niet verloren mag gaan. Je kan dit alles doorspoelen met een glaasje in de aangrenzende cafétaria.