1815, een revolutionair jaar dat toch zorgt voor religieuze kalmte

We bevinden ons in 1815, een nieuwe tijd breekt aan. Napoleon is definitief verslagen. Hij had niet enkel het katholieke geloof weer centraal geplaatst, maar ook oude adellijke families, zoals de familie Vilain XIIII weer opgevist om te helpen in het bestuur.  
Op het Koningin Astridplein in Bazel straalt de aloude Sint-Petruskerk. Graaf Philippe Louis Vilain XIIII was intussen goed tien jaar burgemeester van Bazel, toen hij deze grafkapel liet bouwen tegen de noordmuur van het koor van de Sint-Petruskerk. De bakstenen muren werden bestreken met mortel waarin voegen werden getrokken om het uitzicht van de natuurstenen van het kerkgebouw na te bootsen. Later werden ze vervangen door echte natuursteen. Vanuit deze private bidplaats, konden hij en zijn echtgenote, Zoë de Feltz, de mis volgen zonder zich onder de landbouwbevolking te mengen. 
De kapel was niet enkel een uiting van het overtuigde katholicisme van de familie Vilain XIIII, ze dwingt ook respect af van de gelovigen op wat tot 1823 het kerkhof van Bazel was. Twee natuurstenen herdenkingsplaten herinneren hen aan het grafelijke echtpaar Philippe Louis Vilain XIIII en Zoë de Feltz. Het geloof verwaarlozen, dat stond zeker niet in hun woordenboek en in de geest van het 19de-eeuwse paternalisme wilden ze dit ook aan hun onderdanen doorgeven.